Het metermeisje dat mijn hartje stal

Ik moet iets bekennen: ik ben aan de vrouw als alcoholisten aan de drank. Dat wil zeggen: 's ochtends, 's avonds en in de middag, ik kan er geen genoeg van krijgen. Als ik het me goed herinner begon het allemaal zo:

Het is dinsdagochtend en de deurbel gaat. In een vieze trainingsbroek en een oude trui val ik van de trap. Ik doe de deur open en zie een schattig blond meisje met een grote Nuon jas. Door haar sjaal en muts zijn alleen haar groen blauwe ogen zichtbaar, ze kijkt een tikkeltje ondeugend. Er gaat een schok door me heen terwijl mijn hart een slag overslaat. “Hoi, ik ben Rhea. Ik kom de meterstand opnemen.” Ik open de deur verder en laat haar naar binnen. Terwijl zij in de meterkast haar gang gaat, besef ik me dat ik niets liever wil dan met haar de kast in duiken. Ik verzamel al m'n moed, adem diep in en zeg: “Als je de cijfers van de meter hebt opgeschreven, zou je dan ook mijn telefoonnummer willen noteren? Ik heb de laatste tijd nogal weinig energie maar met jou is de spanning om te snijden.”

Ik sta in de douche en kijk naar twee lange slanke benen. Mijn blik glijdt van de vloer omhoog langs haar enkels en kuiten en stopt bij een schattig kontje dat bedekt wordt door een mooi zwart slipje met een roze strik. Het broekje past perfect en haar billen komen daardoor nog mooier uit. Ik stap uit de douche en ga achter haar staan. Ik sla mijn arm om haar nek en we kijken samen in de spiegel. Fris gewassen blonde haren bedekken subtiel haar borsten, waardoor we net zo goed in een reclamespot van een modehuis zouden kunnen figureren. “Ziet er goed uit,” zeg ik terwijl ik haar via de spiegel aankijk. “Een beetje bleek,” zegt ze terug. “Dat was Sneeuwwitje ook maar het staat jou beter,” zeg ik en ik bijt zachtjes in haar oor. Ze moet even lachen en bijt veel harder terug.

Al bijna twee maanden komt het meisje van de energiemaatschappij elk weekend langs en de vonken vliegen ervan af. Terwijl Nederland is bedekt onder een deken sneeuw, liggen bij ons de dekens voornamelijk op de grond. Ze beweegt soepel en sierlijk en afgestoken tegen het winterse landschap heeft zij wel iets weg van een Siberische stoeipoes. Er zijn gevoelige onderwerpen die we allebei stilzwijgend vermijden. Net als bij een sneeuwvlokje of een vlinder moet je sommige dingen niet proberen te vangen, dan gaan ze kapot. Op niet alles hoeft een sticker, wij weten wel dat het goed zit. Toegegeven, van een potje zonder label weet je nooit hoe lang het houdbaar is. Wellicht smelt ze in het voorjaar voor een ander, maar voorlopig maak ik me niet druk. Dat duurt nog een ijstijd en ik denk dat ik tot die tijd lekker verder winterslaap. Ik kruip weer onder de warme dekens en ga tegen haar aan liggen. Maak ons maar wakker als het lente is.